Oorverdovende stilte
Geen stilte zo oorverdovend en pijnlijk als die rondom een stilgevallen seksleven. Vrijen jullie nog wel eens? Nee. Wanneer vreeën jullie voor het laatst? Vorig jaar in de zomervakantie / vijf jaar geleden / voor zijn operatie. Hoe ís dat, om niet te vrijen? Stilte. Één van twee zegt voorzichtig: niet fijn natuurlijk… Aha, die wil nog wel. De ander is stil. Of zegt: Het kómt er gewoon niet van, we bedenken het wel, dat we eerder altijd zeiden: dat zouden we vaker moeten doen, als we het gedaan hadden…. Maar het lijkt er gewoon niet meer van te komen.
Knuffelen jullie nog wel eens? Nou gewoon, een kus bij het afscheid, maar verder niet eigenlijk.
Nul aanraking
Ik zeg dan maar meteen dat dat heel normaal is, want dat is het. Er wordt ontzettend veel níet gevreeën in mijn praktijk. En daarmee gaat vaak ook het knuffelen de deur uit. Want knuffelen is ook pijnlijk, als je wel wil vrijen, maar niet denkt dat het er nog in zit. Dan herinnert elke aanraking je aan wat je mist. En als je nou echt geen zin hebt in vrijen, maar wel in knuffelen, dan is het ook moeilijk. Stel dat de ander tijdens het knuffelen enorme zin krijgt, of dat ‘de vlag in stok gaat’? Dan moet je hem of haar afwijzen… Au! Dan lijkt mekaar maar zo’n beetje niet voor de voeten lopen het beste alternatief. Een goed gesprek zit er dan vaak ook niet meer in.
Niet meer vrijen betekent vaak: überhaupt niet meer aanraken. Zo jammer. Minder aanraken betekent: minder aanmaak van oxytocine, het ‘knuffelhormoon’. Waardoor je nog minder zin krijgt in knuffelen en dus ook in seks. Het is een akelig negatief feedbackloopje…
Huidhonger
Mensen, groot en klein, hebben huidhonger. Babietjes sterven als ze niet worden aangeraakt, en als ze te weinig worden aangeraakt lopen ze een ontwikkelingsachterstand op. De behoefte aan aanraking verdwijnt niet. Je kunt als volwassene zonder, maar het voelt vaak als een gemis. Liefde die niet fysiek geuit wordt, voelt kaal. En als je wel een relatie hebt, en je wordt lang niet meer aangeraakt, dan voelt het vaak eenzamer dan alleen.
Waar te beginnen?
Om je dichtbij elkaar te voelen, is aanraking onontbeerlijk. En als seks een dingetje is, en aanraking schaars, dan zijn de mogelijkheden om je dichtbij de ander te vóelen wel erg minimaal. Spreek dan af om níet te vrijen – dat kunnen jullie al als dit speelt : ) – en elkaar wél aan te raken. Bedenk ieder een paar niet-seksuele manieren waarop je graag wordt aangeraakt door de ander. Een stevige omhelzing, een kus in je nek, hand vasthouden voor de tv, haar borstelen, lepeltje-lepeltje liggen, op schoot zitten, whatever. En doe dat, regelmatig, zonder enig doel. Niet om het goed te maken, niet als opstapje naar dampende seks, maar gewoon, zomaar.
Doorbreek de cirkel
En praat dan eens, na een weekje of wat, over hoe het nu is met jullie. Bij jou van binnen, bij de ander. Waar ben bezorgd over? Wat heb je nodig? Willen jullie hieruit komen? Moet je misschien hulp inschakelen? Je hoeft dit niet in één keer op te lossen, hè? Maar je moet wel een stapje zetten, als je los wil komen uit een patroon van stilte en fysieke verwijdering.
Er zijn heel veel mensen die hiermee tobben. Bel me als je denkt dat jullie een zetje kunnen gebruiken. Ik help jullie graag verder.
Wat een hoop vragen! Wat je er in mijn optiek aan kunt doen, is je angsten en je twijfels, je wanhoop en je verlangen delen met degene met wie je het liefst wil vrijen. De oplossing zit in écht contact maken met jezelf en met de ander. De oplossing begint met praten, en met heel voorzichtig en met respect voor ieders grenzen aanraken zonder ander doel dan aanraken en voelen. Dit is het korte antwoord, het zoeken duurt langer en vergt meerdere gesprekken, met of zonder hulp.
Heb al 11 jär geen lichamelijk contact na de operatie van mijn vrouw waarbij de eierstokken verwijderd zijn.
Ze heeft toen duidelijk aangegeven dat het knuffelen en seksleven voorgoed voorbij is.
En als ik dan in het voorbijgaan ze nog even aan wil halen zegt ze man gedraag je nou eens naar je leeftijd.
Wat moet ik me daar dan bij voorstellen, of leeftijd iets met liefde te maken heeft een aanraking zomaar.
Ben een knuffelbeer die diep verdriet heeft en dat niet kan uiten, en als er nou iets was van wat erg dat ik je niet kan geven wat je nodig hebt maar geen spoor van zoiets.
Niet iemand om mee te huilen en als er gelachen wordt is het of het gemaakt is.
Al 46 jaar getrouwd 4 kinderen gekregen en als ik haar wijst op een bepaald artikel uit een blad dan is het of ze boos wordt en zegt dat het sterk uitgelicht is.
Heb veel sociale contacten ben op een koor(helaas nu al even niet) maar weet niet hoe ik deze cirkel zou kunnen doorbreken.
Blijf in deze modus hangen, heb een paar goede vriendinnen die in ieder geval begrip hebben voor mijn situatie waar ik een vertrouwelijke band mee heb op plationisch vlak.
Scheiden of blijven? Moeilijk, o ja ben bijna 74 jaar.
Wat een verdrietig verhaal, Willem, voor jou en voor je vrouw ook. Niet lichamelijk zijn of kunnen zijn, brengt ook veel emotionele verwijdering. Het voert te ver om hier heel uitgebreid te reageren. Ik begrijp dat jij wel het gesprek wilt aangaan met je vrouw, en dat is ook echt wat er nodig is om het samen weer fijner te kunnen hebben. Je laatste vraag: scheiden of blijven, wil ik beantwoorden met: hulp zoeken en kijken of het beter kan. Je mag me bellen of mailen. Liefst wel over een week of twee; mijn schoonvader is pas overleden. Hartelijke groet, Hermine