Grote Liefde
Ik zit op de porch te schrijven. In de boom voor me krijsen de parkieten. Zo nu en dan scharrelt een paartje totolika’s, miniduifjes, over het pad, op zoek naar eten. De komende tien dagen blijft het 28 graden, met wind. Ik ben drie weken in mijn eentje op vakantie op Curaçao, het eiland van mijn vader.
Paartje totolika’s, Curaçaose tortelduifjes
Een dikke week geleden kwam ik hier aan. De dag daarna zat ik vloekend achter het stuur. Ja, de airco doet het. Ja, er komt opzwepende carnavalsmuziek uit de radio. Maar ik vond er even he-le-maal niks meer aan! Ik zou nog net op tijd op het eiland aankomen voor de Marcha de Despedida, de laatste carnavalsoptocht van het seizoen. Dik twee-en-half uur heb ik op een muurtje zitten wachten op de stoet. Daarna ben ik een heel eind in de richting van de optocht gelopen, maar na een half uur nog geen geluidje te horen, terwijl het feest zich normaliter luidruchtig kenbaar maakt. Puntje bij paaltje: ik ga onverrichterzake weer naar huis. Dan ga ik het wel op TV meemaken. En daar volgt de tweede teleurstelling: geen TV, want een grote internetstoring bij Flow. Mijn eigen flow is inmiddels ver te zoeken.
Dat viel tegen…
Wat katterig mopper ik me de eerste paar dagen door. Ik kan nergens de weg meer vinden zonder navigatie. Er staan geen strepen op de weg, en er zitten kuilen in die ik niet meer ken. Ik spreek Papiamentu, maar moet telkens naar woorden zoeken. En als ik iets zeg, weet ik niet helemaal of mensen me echt begrijpen. Ik loop te hard en met de auto trek ik te langzaam op. Ik word lek geprikt door de muggen. Ik voel me ontheemd.
En ik denk ineens: Zó kun je je voelen als je partner is vreemdgegaan. Alles is vertrouwd, en toch is alles ineens anders. Je dacht zeker te weten dat je samen oud ging worden en ineens is je hele geschiedenis herschreven. Je partner is niet meer dezelfde, en stiekem was jij eigenlijk ook al een beetje veranderd. Ineens weet je niet meer of het nog wel goed gaat komen tussen jullie.
Manlief zit 9000 kilometer verderop, ik moet mezelf maar even redden. Dus ik doe wat werkt, en wat ook kan helpen als je partner daadwerkelijk is vreemdgegaan.
Eerste hulp voor jezelf
Begin met: Ontladen
Ik praat en schrijf mijn frustratie eruit en wandel in hoog tempo de berg op, iedere morgen. Dat helpt. Na een dag of drie gaan mensen me herkennen en groeten. Dat voelt al beter. Ik kan ook weer een beetje van het uitzicht genieten.
Dan: Kalmeren
Ik doe wat ik graag doe, dingen waarvan ik wél in flow raak. Wandelen, boodschappen doen, crème kopen in een botíka, apotheek en drogist in één. Iedere dag zwemmen, snorkelen en op het strand liggen lezen. Op de bonnefooi een beetje over het eiland scheuren. De vloer van mijn appartement vegen. Praatjes maken met oude dametjes. Nog beter!
En: zoek troost!
Ik zoek en vind troost – het zal wie me kent niet verbazen – in eten. Iedere morgen ontbijten met rijpe mango en patia, watermeloen. Ik lunch met pastèchi met bakiou, pasteitjes met zoute vis. Ik kook met pompoen en zoete aardappel terwijl ik naar lekkere muziek luister. Ik Skype met mijn lief. En dan voel ik me na een week weer een beetje thuis.
Ik rij op mijn eigen kompas naar het westen van het eiland. Heb een heerlijke dag, geniet van de kleuren, de geuren, het weidse uitzicht. Het tempo. We zijn weer een beetje afgestemd, mi dushi Korsou en ik. Of ik hier oud wil worden onder een boom, dat weet ik niet zo zeker meer. Maar ik kan er weer volop van genieten.
Als je wilt weten wat ik voor jou kan betekenen, bel me dan! Ik ben 16 maart weer terug in Nederland 🙂
Trackbacks/Pingbacks